Please enable JS

Obniżanie poczucia własnej wartości u dziecka

7 marca 2018 / Justyna Kaczorowska /Budowanie pewności siebie/Moje Inspiracje/Rozwój osobisty

Kilka słów o poczuciu własnej wartości w polskiej szkole

Dzisiaj gościnny wpis blogerki – Joanny Kamili Wołk – administratorki grupy na FB – Psychologia motywacyjna; porady na temat polskiej szkoły, a właściwie, jak się w niej traktuje ucznia i jak wpływa to na jego poczucie własnej wartości. Ponieważ ten wpis bardzo dobrze wkomponowuje się w moją tematykę bloga, pozwoliłam sobie umieścić tutaj jej punkt widzenia (za zgodą autorki). Zapraszam oczywiście wszystkich do komentowania, czy się z jej opinią zgadzacie czy też nie:)

Masz to umieć, nie rozumieć

Autorytarny system wychowawczy jest montowany nam już od wczesnego dzieciństwa w procesie edukacji. Charakteryzuje się silnymi reperkusjami w latach późniejszych, skutecznie niszczy poczucie własnej wartości, przestrzeni, pewność oraz wiarę w siebie. Wadami współczesnej edukacji są głównie silne przyzwyczajenia, których kurczowo się trzymamy odsuwając od siebie zmiany wywołujące lęk. Głównie pod wpływem presji społecznej tworzymy nowe nawyki i usilnie w nich trwamy pomimo rozwoju i sprzyjających warunków.

Metody edukacyjne, które niegdyś uważane były za skuteczne, dziś już w żaden sposób nie spełniają swojej roli. A stosowane są na ogromną skalę przez rzesze nauczycieli celem wdrożenia uczniom różnorodnej wiedzy, która często nie jest wcale użyteczna.

Ze swojego przykładu mogę nadmienić, iż tworzenie ucznia doskonałego z każdego przedmiotu, nawet tego najmniej lubianego, jest równoznaczne z tworzeniem ucznia nijakiego. Zazwyczaj takie jednostki nie mają pojęcia, co chcą robić po zdanej maturze, zacierają się marzenia i cele. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że ostatnią rzeczą, którą mogłabym wynieść ze szkoły to autonomiczność, niezależność myślenia czy chociażby asertywność. Niestety charakteryzowanie się na kogoś, kim się nie jest, jest już nie tylko pożądane ale i wymagane. Do dziś pamiętam, gdy tematem na lekcje było napisanie kilku słów odnośnie swojego autorytetu. I skrzywiony wyraz twarzy nauczycielki, gdy dowiedziała się, że czytam o sobie i dlaczego nie powinno się identyfikować z ŻADNYMI autorytetami, bez względu na to czy są „dobre czy złe”. 

Nie muszę chyba wspominać, że najwyższe noty w rankingu leciały za Jana Pawła II. Jedna dziewczyna powiedziała, że chciałaby choć w 1/10 mieć jego dobroć, po czym została wyśmiana przez ową nauczycielkę, która poprawiła ją, że „choć w jednej milionowej”. Pomijając już fakt, że Jan Paweł II podporządkował interesom Watykanu cały kraj, co znacznie zaszkodziło Polsce, to to, w jaki sposób propagowane jest w szkołach nieposzanowanie godności i deptanie poczucia wartości, jest już nie do przyjęcia. 

Systemowa zmiana myślenia wobec budowania poczucia własnej wartości

Z badań wynika, iż nauczyciele coraz częściej postrzegani są jako najbardziej skostniała grupa zawodowa, najmniej reformowalna. Trudno się z tym nie zgodzić. Nauczyciele o niskiej samoocenie zazwyczaj są ludźmi nieszczęśliwymi i wzorzec przenoszony jest na uczniów. Tutaj głównym elementem jest brak kompetencji interpersonalnej. Jeżeli zdrowa samoocena jest umiejętnością radzenia sobie z wyzwaniami, jakie stawia nam życie, to głównym z tych wyzwań jest interakcja międzyludzka odbierana jako skuteczna, efektywna i pozytywna przez obie strony. A dzieje się tak, że osoby nieudolne uczą tej nieudolności innych i schemat jest ciągle powielany.

Szkoła jest miejscem, które uczy dopasowywać się w szeregi jakiegoś anonimowego systemu, stworzonego przez anonimowych, nijakich ludzi i często określane jest jako: „świat”, „społeczeństwo”, „życie takie, jakie jest”. A to jakie jest życie już nie podlega dyskusji. Jeśli to kwestionujesz zostaje Ci przypięta łatka „trudnego ucznia”.

System oceniania ucznia, który nie służy wzmacnianiu poczucia własnej wartości

Subiektywny system oceniania jest jedną z najbardziej nietrafionych praktyk stosowanych w placówkach edukacyjnych. Plasuje to podopiecznego w pozycji rywala wobec swoich rówieśników i stwarza sztuczną potrzebę rywalizacji. Także stosowanie metod, które nijak się mają do współczesnej wiedzy na temat pracy mózgu oraz sposobu, w jaki gromadzi informacje. Każdy ma inny zasób umiejętności i absurdem jest uważanie, że ten sam system nauki u każdego przyniesie takie same, „dobre” rezultaty. Jak wiadomo ludzie uczą się na różne sposoby, gdyż każdy z nas charakteryzuje się innym stylem poznawczym i najlepsza jest nauka dostosowana do indywidualnych potrzeb. Posłużę się tu przykładem Salomona Szereszewskiego, przeciętnej inteligencji dziennikarza, rosyjskiego pochodzenia, którego umysł był w stanie zapamiętać dziesięciokrotnie więcej niż umysł pospolitego zjadacza chleba, ponieważ Szereszewski angażował w proces zapamiętywania wszystkie swoje zmysły, widział kolor i czuł smak myśli, a obrazy raz zapamiętane towarzyszyły mu do śmierci. Zapis dokonywał się od razu w pamięci długotrwałej. Korzystał on z metod systemu edukacji głównie po to, by NIE zapamiętywać.

Jak już wspomniałam w poście: https://steemit.com/polish/@yoka/badz-soba-troche-o-bezwartosciowych-banalach następuje tutaj taśmowa produkcja osobowości, która spełnia wymogi rynkowe i gwarantuje zdobycie wysokiego szczebla w branży. Szkoły nie są zainteresowane wspieraniem i wzmacnianiem autonomii uczniów, wydobywaniem wolnych i twórczych myślicieli, a tworzeniem „dobrych obywateli”, konformistów, wspomaganiem stereotypów. I lwią część w owej produkcji odgrywa właśnie system edukacji, gdyż to tutaj swobodny rozwój intelektualny jednostki zostaje zblokowany. Uczeń musi się dostosować do aparatu dydaktycznego – nie odwrotnie. Tak rozumiany czynnik sukcesu życiowego, jako wysoki szczebel w hierarchii, jest określany jako wartość absolutna, a pojęcie rozwoju inteligencji uległo tu znacznej deformacji. Następuje to kosztem spustoszenia emocjonalnego, co prowadzi do różnego rodzaju zaburzeń.

Quo vadis polska szkoło?

Badania niezależnych naukowców pokazują, jak duży wpływ na rozwój i wychowanie dziecka ma grupa rówieśnicza, do której przynależy. W tych warunkach socjalizacja wtórna przebiegająca w grupach rówieśniczych zamiast być źródłem zdrowego kwestionowania obrazu świata wyniesionego z domu staje się poprzez wywoływanie presji chorej rywalizacji kolejnym elementem pozbawiania się poczucia własnej wartości. Presja też, niekoniecznie musi służyć rywalizacji. 

Na studiach spotkałam się z zajęciami, gdzie główną aspiracją prowadzącego było pod przykrywką pracy i konfrontowania się z uczuciami, obnażanie emocjonalne, które jak wiadomo, zostawiane w taki sposób nie pełni żadnych funkcji terapeutycznych, a wręcz przeciwnie. Poprzez stosowanie sugestywnych pytań oraz wykorzystując swój autorytet, wykładowca mobilizował grupę, by wywoływała presję na osobie, która odmawia współpracy. Można to odnieść do eksperymentów P.Zimbardo i S.Milgrama. Choć kierunek studiów, jaki obrałam upatruje jako wartościowy, łatwo odnaleźć i tutaj tak groteskowe elementy, jak chociażby ten przedstawiony powyżej.

Proces takiego programowania, z którym spotykamy się na codzień w dzisiejszej rzeczywistości, jest podobny do sposobu kontrolowania umysłu opracowanego przy projekcie MK-Ultra. Został on ujawniony przez dziennikarzy New York Times’a w 1974 roku w Stanach Zjednoczonych jako eksperyment CIA. Nie jest to sposób, co prawda, tak intensywny, ale opiera się na tych samych założeniach wymuszania posłuszeństwa poprzez traumatyzowanie jednostek i odzieranie z poczucia godności.

Alternatywą tutaj mogłoby być zastosowanie systemu szkół Summerhill wprowadzonego przez A.S. Neilla w Wielkiej Brytanii. W Polsce niestety w latach 90-tych projekt ten był przeprowadzony źle, co skutkowało powstaniem wielu mitów wokół tematu oraz wprowadzeniem w projekt reguł demokratycznych szkół. Czyli w skrócie, kolejna nakładka, mająca na celu dążenie do tych samych rezultatów.

Podał Ci się wpis? Podaj go dalej, skomentuj lub polub moją stronę na FB: Coaching wzmacniania pewności siebie

 

  Zobacz także Coaching samooceny
Zobacz także Biznes coaching
Zobacz także Mentoring

O autorze

Justyna-Kaczorowska-coach-samooceny
Justyna Kaczorowska
Coaching samooceny innowacyjną metodą LockLuck & coaching biznesowy | Inne artykuły

Witaj! Jestem Justyna i zajmuję się coachingiem, zarówno personalnym, jak i biznesowym. Swoje umiejętności coachingowe zdobywałam w międzynarodowej szkole Noble Manhattan Coaching. Jestem także pierwszym w Polsce certyfikowanym coachem innowacyjnego narzędzia LockLuck,stworzonego do pracy nad poprawą samooceną, zwiększania pewności siebie i poczucia własnej wartości.

Przez ponad 20 lat pracowałam w wielu branżach na różnych stanowiskach. Zajmowałam się m.in. redakcją i publikacją poradników, zarządzaniem marketingowym i sprzedażą oraz organizacją szkoleń i eventów, m.in. takich jak wystąpienia motywacyjne Briana Tracy w Polsce. Dlatego dziś oferuję początkującym w biznesie coaching biznesowy lub mentoring.

Jako coachpomagam osobom w podejmowaniu decyzji, jeśli nie wiedzą, co wybrać, w odkrywaniu mentalnych blokad, które ich hamują w działaniu, generalnie w dokonaniu zmiany, w tym w przemianie ograniczających przekonań, budowaniu większej pewności siebieczy kreowaniu biznesu, o jakim marzą. Wspieram osoby w poszukiwaniach pomysłu na siebie (tożsamości), w budowaniu silnej marki osobistej oraz w rozpoczynaniu działalności gospodarczej. Więcej o mnie...



O blogu i o mnie

Cześć!

Nazywam się Justyna. W moim życiu mam dwie pasje:💗coaching i malarstwo. Uwielbiam pracować z klientami coachingowo nad poprawą ich samooceny i brakiem pewności siebie oraz pomagać im odkrywać swoje potrzeby, wartości, pasje. Lubię wspierać ich 💪 w kreowaniu wizji swojego biznesu, a następnie doradzać w kwestiach strategii i marketingu.

Na moim blogu dużo piszę o tym, skąd się bierze niska samoocena oraz brak pewności siebie, jak możemy poprawić naszą samoocenę i zwiększyć pewność siebie, wzmocnić poczucie własnej wartości. Przedstawiam liczne ćwiczenia na budowanie pewności siebie i asertywność. Rekomenduję zmianę siebie poprzez coaching (swojego myślenia, nawyków), by wieść życie w zgodzie ze sobą, być bardziej spełnionym i przez to także bardziej szczęśliwym człowiekiem.

Zapraszam Cię zatem do tego mojego świata, rozgość się proszę w nim, mam nadzieję, że znajdziesz tutaj to, czego szukasz…

Zapisz się na mój bezpłatny Newsletter
i odbierz kilka ćwiczeń pomagających
budować pewność siebie!